Tanrı evreni yarattı, belki de kendisi oydu.
Gezegenleri, yıldızları, güneşi, birbirini tamamlayan her şeyi yarattı.
Sonra Dünya’da akarsuları, denizleri, ovaları…
Sonra akıllı canlı olan insan ayak bastı yeryüzüne.
Gelişti, değişti, çoğaldı, savaştı, barıştı, sevdi, sevildi.
Sonra insan kendi içinde evrenini yarattı.
Bambaşka bir Dünya yarattı kendine dışardan görülmeyen.
İçine attı, içine sıçtı, deldi, delindi.
Sustu, söylemedi, yaşadığınla kaldı.
Korktu bazen söylemedi.
Taktı kafaya her şeyi..
İçinde kaldı, yapamadı.
Korkmadı, söyledi.Bu onun sonu oldu.
Göçtü, göçtürdü.
Uzun duvarlar ördü, arkasından dolaşıldı.
Öğretti, öğrendi, inandı.
Mürit oldu, asker oldu, kul oldu, olmadı.
Düşündü, sorguladı.
Arkadan vurdu.”Sen de mi“ dedi öteki.
Ötekiydi, berikiydi, ayrıştı.
Dağlara gemiler çıktı.Tarihe yazdı.
Yaktı, yıktı, devrim yaptı.
Yenildi, yenildi, sonra yine yenildi.Yenmeyi öğrendi.
Geldi, gördü, yendi.
Yaktı, yıktı, devrim yaptı.
Ekmek yemedi, pasta da.
İşgal etti.İşgal oldu.
Üretti, hizmet etti.
Kazandı, kazanıldı.
Harcandı ve harcadı.
Görünmeyeni parçaladı.
Patlattı bir adayı, büyük mantarlar oluştu.
Yetmedi göğe çıktı.
Göğü de deldi.
Gemi vardı, batırdı.
Boğazı geçmeyi denedi, geçemedi.
Kokladı, tattı, arzuladı, koştu, yoruldu.
Hayal etti, oldu, olmadı.
Besteledi, çaldı, çaldılar, çalındılar.
Doğdular, geliştiler, büyüdüler, yaşadılar, öldüler.
Hepsi insandılar.
İnsanlar evrendi.
Evren her şeydi.
Saydıklarım evrenin bir parçasıysa…
“O” evren idi.
Çağrı Menderes
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder